ŻYCIORYS

Ks. Stanisław Wilczewski (1886 –1980) swoje zainteresowania związane z komunikacją rozwijał podczas studiowania filozofii i teologii. Wówczas uczęszczał także na wykłady i zajęcia filologii polskiej, a w ramach działalności w kole naukowym organizował wieczory poetyckie.

Wskutek nieprawidłowego używania głosu w pracach duszpasterskich nabawił się fonastenii. Chcąc ratować swój głos, w 1916 roku podjął studia z zakresu fonetyki eksperymentalnej w Hamburgu. Tam, 5 lat później, ukończył pracę doktorską pt. Stopień i miejsce dźwięczności spółgłosek wargowych. Badania prowadził z wykorzystaniem kapsułki krtaniowej, kimografu oraz labiografu (aparatu rejestrującego ruchy warg), który sam skonstruował.

Mimo licznych propozycji współpracy, jakie otrzymał po ukończeniu studiów (m.in. stanowisko dyrektora Instytutu Głuchoniemych w Warszawie), ks. Stanisław Wilczewski w 1922 roku przyjechał na Śląsk, aby uczyć w nowo powstałym polskim Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Katowicach. Tam prowadził lekcje języka polskiego, filozofii, religii i estetyki mowy.

Wówczas założył także Instytut Fonetyczny, który wyposażył w odpowiedni sprzęt badawczy. Zajął się opracowywaniem metod zapobiegania schorzeniom narządu głosu oraz (w porozumieniu z lekarzami) metody leczenia fonastenii.

W 1948 roku wznowił swoją pracę (którą przerwała II wojna światowa), wykładając fonetykę pastoralną w seminariach duchownych.

Prawie 30 lat później, w 1975 roku, księdzu drowi Stanisławowi Wilczewskiemu przyznano Śląską Nagrodę im. Juliusza Ligonia, a jedną z katowickich ulic nazwano jego imieniem.